Archive for Σεπτεμβρίου 2010
όταν η τέχνη εκφράζει το λαό…
Ιταλία, Μιλάνο, Piazza Affari, μπροστά από το χρηματιστήριο.
σίγουρα λειτουργεί θεραπευτικά για το λαό (εδώ εγώ από μακριά το φχαριστήθηκα). Οι οικονομολόγοι πώς να νοίωθουν άραγε?!
Το όνομα του γνωστού καλλιτέχνη Maurizio Cattelan.
Μια απορία: πως πήρε την άδεια από το δήμο?!
Να’μουν μύγα στο τοίχο στις διαπραγματεύσεις… και να καταλάβαινα, βέβαια, τί λέγανε!
Αγνοείστε με λίγο
όσο θα μιλώ για Αρχιτεκτονική! Είναι λίγο σαν τη μουσική, μπορείς να μιλάς ώρες για το κομμάτι που σε έχει πορώσει αλλά μονάχα σε εκείνους που έχουν πορωθεί με το ίδιο ακριβώς κομμάτι.
«Never talk about music, religion and politics. They can get you in trouble.» Ένα ρητό που προσπαθώ να ακολουθώ πιστά αλλά αντίθετα πάντα βέβαια σε συνδιασμό με το «everybody is entitled to their own opinion».
THE LONDON BRIDGE QUARTER
Από το τρένο το είδα. Είναι στα σκαριά. Κακάσχημο αυτή τη στιγμή. Στήνεται η βασική δομή. Πολλά βαρύγδουπα ονόματα, ένα ηχηρό: Renzo Piano. Αναρωτιέμαι αν ο F. δουλεύει ακόμα εκεί. Το άσημο ονοματάκι του να τραβάει κουπί για τον καινούριο πύργο. Και θαυμάζω την υπομονή της ομάδας που έκανε τα σχέδια και τις συζητήσεις με το Planning Department του δήμου. Χρόνια πρέπει να πήρε. Και μετά σκέφτομαι την ομάδα που έκανε τα σχέδια για το Building Control. Βάλε άπειρο κόσμο που θα πρέπει να ασχολήθηκε αποκλειστικά με τα παρεμφερεί τμήματα (Fire Department, English Heristage) επί πόσα χρόνια;
Εδώ θα είμαστε να τον δούμε τελειωμένο. Τον μεγαλύτερο πύργο του Λονδίνου London Bridge Quarter. Και ακούγεται περιέργο αυτό σε όσους γνωρίζουν το Λονδίνο γιατί εδώ δεν είναι Νέα Υόρκη. Το Λονδίνο δεν είναι γεμάτο ουρανοξύστες, σαν το νησί του Μανχαταν. Το Λονδίνο απλώθηκε οριζόντια και ουσιαστικά είναι μια ατελείωτη αλυσίδα από χωριουδάκια πολύ καλά συνδεδεμένα με τον London Underground (tube). Έχω αγωνία να δώ την ανθρώπινη κλιμακα γύρω από αυτό το πύργο. Γιατί γνωρίζω καλά πόση έμφαση δίνει το Planning Deprtment σε αυτό. Μας έχουν υποσχεθεί και public gallery στους τελευταίους ορόφους. Μόνο για σένα Έλληνα, που ψάχνεις να βρείς τα roof garden του Λονδίνου να πιείς καφέ, κάθε φορά που έρχεσαι!
Kαι για τα κουτσομπολιά του Αρχιτέκτονα: ακόμα και ο Richard Rodgers του έδωσε συγχαρητήρια για το design! Εδώ η καλή κουτσομπόλα να ενημερώσει πως οι κακές οι γλώσσες τους θέλουν στα μαχαίρια εδώ και χρόνια, από το Pompidou ίσως (το οποίο όποτε πηγαίνουμε Παρίσι είμαι πολύ hangover για να τρέξω να δώ! κατηγορώ τον άντρα μου γι’αυτό!). Εκτός αν άλλαξε ΚΑΙ αυτό 2 χρόνια που έλειπα στην Ελλάδα!
εδώ Λονδίνο (επιτέλους)
σε ένα καναπέ χουρχουλιάρικο, σε μια σοφίτα ανακαινισμένη κάπου κοντά στο ποτάμι. Έχω ξυπνήσει νωρίς, πολύ νωρίς με ένα τραγούδι στο μυαλό μου να ηχεί σαν να το άκουγα μέσα στον ύπνο μου….
ΧΑΡΑ ΜΟΥ!
Σας το δίνω ενώ σκέφτομαι πως σε λίγο θα ξυπνήσω τον άντρα μου και θα τον βάλω να με χορέψει και ενώ θα μιλάμε για το γιό μας, ξανά, ο οποίος δεν ήρθε μαζί μου τούτη τη φορά. Σύντομα όμως, πολύ σύντομα θα ενωθούμε πάλι και θα ηρεμήσει τούτη εδώ η κλώσα (mother hen που με λέει και η κουνιάδα μου) αφού θα έχει την οικογένειά της πάλι μαζεμένη.
Καλημέρα! Βάλτε το δυνατά και σηκωθείτε!
ΥΓ. Για τον Αλιάγα δε δέχομαι κανένα σχόλιο εκτός αν είναι θετικό αφού και πατριωτάκι είναι και τον έχω δεί άπειρες φορές αρματωμένο καβαλάρη να ακολουθεί της Αγ. Αγάθης στο χωριό μου!
φύσα αεράκι μου να φτάσω πιο γρήγορα
Καφέ πικρό και παγωτό, απόγευμα σημαίνει
ρουφάω καπνό, φυσάω καπνό, μα τίποτα δε βγαίνει
κι όλα τα λόγια που` χα πει, μια τρύπα στο νερό μου
τώρα πεινώ, τώρα διψώ, στη μέση αυτού του δρόμου.
Λύπη μαζί-λύπη μισή
Χαρά μαζί-χαρά διπλή.
Θα` ρθει βοριάς, θα` ρθει νοτιάς, στα κόκκινα μαλλιά σου
κι εγώ παιδί της γειτονιάς μπρος στα παράθυρά σου.
Η μέρα με προσπέρασε, η νύχτα το πληρώνει
βουρκώνεις μου συννέφιασε, γελάς και ξημερώνει.
Στίχοι: Πασχαλίδης Μιλτιάδης
ξύλο
Το όνομά του Chris Brigham. Επάγγελμα γραφίστας/ξυλουργός.
Η δουλειά του είναι πανέμορφη, από αυτές που απλά δεν θέλουν σχόλια, γιατί το καλό design δεν θέλει στήριξη. Μιλάει μόνο του!
Ειδού η δική του θέση για ποδήλατο.
Με το τρίτο μου μάτι V
To τραμ. Ένα καινούριο στοιχείο. Πολλά τα σχόλια που θα μπορούσα να κάνω από επαγγελματικής πλευράς. Αντί αυτού θα σας δώσω ένα όραμα. Έστω ότι αυτή ήταν η Πανεπιστημίου………..λέτε να γίνει;
Η αισιόδοξη μεριά μου μού υπενθυμίζει πως των Αγίων Εκλογών πάντα το γιορτάζουμε στην Ελλάδα με ένα καινούριο εργάκι. Παράδοση. Άντε να δούμε….ποιά χρονολογία όμως!
πλεγμένα έπιπλα
Εδώ και καιρό θέλω να γράψω για τα πλεγμένα έπιπλα. Δεν λέω ότι είναι μια έυκολη δουλειά. Κυρίως θέλω να σας το παρουσιάσω σαν μια πηγή έμπνευσης. Ουσιαστικά είναι ένα αποτέλεσμα της περιβόητης τεχνικής «σκέφτομαι έξω από το κουτί».
Εδώ να σημειώσω πως αυτή τη τεχνική την αναθεώρησα τα τελευταία 2 χρόνια στην Ελλάδα! Μερικές φορές καλό είναι να σκεφτόμαστε ΜΕΣΑ στο κουτι! Όταν το κουτί προσφέρει πειθαρχία, οργάνωση και πρόγραμμα βέβαια! Με αυτή την έννοια όλοι οι Έλληνες έχουμε καταφέρει να σκεφτόμαστε ΕΞΩ από το κουτάκι! Θεωρητικά θα έπρεπε να έχουμε και αστείρευτη φαντασία λοιπόν!
Η Δανέζα 30χρονη Christien Meindertsma είναι βραβευμένη καλλιτέχνιδα η οποία εμπνεύστηκε και με τις τεράστιες βελόνες της έπλεξε αυτά τα πολύ όμορφα έπιπλα.
Η κοπέλα στη πρώτη φωτογραφία είναι η Ιneke Visser. Έχει φτιάξει και αδιάβροχα πουφ από πολυεστέρα για τη βεράντα. Καθώς και καλλύματα για γλάστρες!
Έτσι δειλά δειλά να ξαναμπούμε στο κλίμα δημιουργίας! Κι εγώ σκέφτομαι πως πρέπει να οργανώσω καλύτερα στο καινούριο μας σπίτι τα crafts μου ώστε να μη φτάνει τις βελόνες μου ο μικρός και μου βγάζει τα νήματα! Ας βρούμε σπίτι πρώτα και μετά ….
Με εστία την ΑΘΗΝΑ μας!
Καταρχάς, ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Athensville που επέλεξε το Γαϊτανάκι σαν το μπλογκ της προηγούμενης εβδομάδας!
Με αφορμή αυτό το γεγονός και μιλώντας με διάφορους γνωστούς και φίλους συνειδητοποίησα πως α) οι φίλοι μου δεν είναι στο internet τόσες ώρες όσες είμαι εγώ! και β) ως εκ τούτου δεν γνωρίζουν για το Athensville αλλά ούτε και για τους Atenistas.
Δεδομένο ότι είμαι κι εγώ παιδί του κέντρου της Αθήνας έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία σε αυτό το θέμα. Ναί, ονειρεύομαι κι εγώ ένα ρετιρέ στο Λυκαβηττό με θέα! Το έλεγα σε ένα φίλο κάποτε και με κοίταζε σαν να ήμουν τρελή! «Με θέα τι; το μπετό;» Μου είπε και γέλασα γιατί τα δικά μου μάτια έχουν μάθει να βλέπουν πέρα από το μπετό.
Το Athensville φωτογραφίζει, μεταφορικά και μη, την Αθήνα μας χωρίς να ωραιοποιεί καταστάσεις αλλά ούτε και με απαισιοδοξία.
Atenistas είμαστε όλοι μας!
Οι Atenistas μας καλούν όλους μας να σηκώσουμε τα μανίκια και να βοηθήσουμε την πόλη μας μέσα από διάφορες δράσεις. Τελευταία τους ενέργεια ήταν το περασμένο Σάββατο όταν με αφορμή την Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Μετακίνησης μαζευτήκανε στο κέντρο και με αριθμημένα χαρτιά βαλθήκανε να μετρήσουν τα εμπόδια που παρουσιάζονται για τους πεζούς στο κέντρο της Αθήνας. Τα χαρτιά τελείωσαν, τα εμπόδια όχι!
Ήθελα πολύ να σας ενημερώσω, για τη δράση αυτή, πριν το Σάββατο για να συμμετέχουμε όλοι μας, αλλά ο Δίας ερωτοτρόπησε (για να το πω ευγενικά), είχε και ανάδρομο Ερμή και εν πάση περιπτώσει «λόγω τεχνικών δυσκολιών το πρόγραμμά μας αναβλήθηκε», όπως έλεγε κάποτε η ΕΡΤ και ψάχναμε με τον αδερφό μου τα λεξικά για να δούμε αν το «αναβλήθηκε» σήμαινε ότι θα το παίξουν άλλη στιγμή ή αν δε θα το παίξουν ποτέ! Εμείς το παίξαμε!
Με το τρίτο μου μάτι ΙV
Θυμάμαι παιδί τα λουλουδάδικα στο Σύνταγμα. Είχαν άπειρα λουλούδια! Μας έσερναν οι γονείς μας να προλάβουμε…όλο και κάτι είχαμε να προλάβουμε.
Όποτε περνάω αναρωτιέμαι τι γίνανε. Γιατί έμεινε μονάχα ένα. Ποτέ δε ρωτώ γιατί φοβάμαι ότι η απάντηση θα με νευριάσει και θα με στεναχωρήσει και ήδη είναι πολλά σε τούτη τη πόλη που μου προκαλούν αυτά τα συναισθήματα. Γιατί την αγαπάω την Αθήνα. Είναι μια άσχημη, δύστροπη γυναίκα παλιά αριστοκράτισσα. Αλλά πάνω απ’όλα είναι το πατρικό μου. Αυτό ποτέ δεν θα αλλάξει. Δεν θα μπορέσει να μου το πάρει κανένας.
Με το τρίτο μου μάτι ΙΙΙ
Δύο στα τέσσερα!
Αυτό σκέφτομαι κάθε φορά που κοιτάζω αυτό το σήμα σε λεωφορείο. Ίσως μετά από χρόνια να γυρίσω στα ίδια λεωφορεία (είπαμε το 3ο ΕΣΠΑ θα είναι και η τελευταία «ανανέωση γκαρνταρόμπας» και δε νομίζω να περιλλαμβάνει τα λεωφορειάκια μας) με την μαγκουρίτσα μου και να με αφήσουν να καθήσω (!) δίπλα σε τούτο εδώ το σηματάκι και να θέλω να φωνάξω «τρία στα τέσσερα!».
Μουσική υπόκρουση Dona the explorer » …you did it, you did it… τα καταφέραμε».
Εύχομαι να χρειαστεί ποτέ να πώ «Bingo»!
γαϊτανακι 