Καλή συνέχεια!

Αστειευόμενη πριν κάποιες μέρες είπα σε μια καινούρια φίλη ότι εμείς που έχουμε ζήσει πολλά χρόνια εκτός πατρίδας είμαστε σαν τα μεταλλαγμένα. Έτσι αισθάνομαι όταν μιλώ με πολύ κόσμο στην Ελλάδα και την ευρύτερη Αγγλία. Στο Λονδίνο βρήκα το σπίτι μου. Εδώ είμαστε όλοι μεταλλαγμένοι. Καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορούμε να ταυτιστούμε και ακόμα και οι Άγγλοι του Λονδίνου έχουν μάθει να ζουν με μας και ως ένα σημείο τους έχουμε μεταλλάξει κι εκείνους. Έτσι αισθάνομαι.

Κατα την μετάβαση Λονδίνο-Ελλάδα-Λονδίνο έμαθα κάποια πράγματα και σας τα γράφω αν και βαρύτητα θα έχουν μόνο για όσους είναι επίσης «μεταλλαγμένοι».

1) Να κοιτάζω το εδώ και όχι το εκεί. Πριν έρθουμε Ελλάδα αφιέρωνα ώρες ολόκληρες με το να τσεκάρω τον καιρό, τα νέα, δρώμενα να προσπαθώ να έχω επαφή με την άλλη χώρα. Και όσο αυτό συνέβαινε τόσο έχανα τη ζωή εδώ. Τώρα που γύρισα βλέπω πράγματα γύρω μου σαν καινούρια! Και συνεχώς αναρωτιέμαι γιατί δεν μπορούσα να τα δω παλιότερα.

2) Να δίνω τη βοηθειά μου μόνο όταν μου τη ζητάνε. Πριν έρθω ήθελα όση επαγγελματική εμπειρία είχα να τη μεταφέρω στη χώρα μου. Έτσι αισθανόμουν ότι θα προσέφερα. Όταν όμως ήρθα κανένας δεν ήθελε να ακούσει, αντιθέτως τα όσα πήγαινα να πω ενοχλούσαν. Πολλοί μου είπανε «εδώ είναι Ελλάδα». Και εκεί η κουβέντα τελείωνε. Με βλέπανε δηλαδή σαν κάποια που ήρθε με κύριο σκοπό να προβάλλει ότι ήταν εξωτερικό τόσα χρόνια. Δεν είναι έτσι. Όσοι με ξέρουν σαν άνρθωπο ξέρουν πως δεν είμαι της προβολής. Έμπαινε πάντα το ταμπελάκι «αυτή που ήρθε από έξω» και χάσαμε την ουσία.

3) Ότι τελικά δεν χρειαζόταν να αλλάξω τη ζωή μου επειδή ξεκινούσαμε οικογένεια. Αλλιώς τη φαντάζόμουνα τη φάση με άντρα και παιδί. Κάπου περιτριγυρισμένοι από αδέρφια, ξαδέρφια, γονείς και ονομαστικές εορτές. Τίποτα απ’όλα αυτά δεν είχα. Όταν όμως έμεινα έγκυος με έπιασε μια μανία ότι πρέπει να τα αποκτήσω. Να μπούνε τα πράγματα στη θέση τους, νόμιζα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει όμως πως έτσι ακύρωνα όλη μου τη πραγματική ζωή. Αυτή που χωρίς να καταλάβω λιθαράκι λιθαράκι είχα χτίσει τόσα χρόνια. Και τελικά, έμαθα, μπορεί να είναι χαρούμενη η οικογένεια μας ακόμα και αν δεν είναι όπως τη φανταζόμουνα.

4) Τα λεφτά είναι πολύ σημαντικά! Όσοι με ξέρουν γνωρίζουν πως με μεγαλώσανε με έντονο το στοιχείο «τα λεφτά δεν είναι το παν».  Πάντα είχα άλλους στόχους και προς το τέλος των προτεραιοτήτων ήταν τα χρήματα. Όταν πήραμε την απόφαση να έρθουμε Ελλάδα ξέραμε ότι οικονομικά θα είμασταν πολύ χειρότερα απ’ότι εδώ. Είπαμε, δε πειράζει γιατί θα έχουμε άλλα. Μια φίλη μου, που δυστυχώς σκέφτεται με τον ίδιο με μένα για τα χρήματα, μου είπε κάποτε «μα για να βγάλεις λεφτά πρέπει και να το έχεις προτεραιότητα και εμείς δεν το έχουμε». Αυτό που έμαθα είναι ότι τα χρήματα μπορούν να σου εξασφαλήσουν μεγάλη εσωτερική γαλήνη και αυτοπεποίθεση και αυτό σε αλλάζει σαν άνθρωπο. Δεν είναι απλά θέμα απληστίας δηλαδή όπως πίστευα.

Αυτά λοιπόν, γράφω για όλους όσους τύχει να βρεθείτε σε αυτό σε τούτα τα ηλεκτρονικά λημέρια επειδή το κορμί σας είναι σε μια χώρα αλλά ο νους σε άλλη.

Εδώ σταματάει αυτό το μπλογκάκι, λοιπόν, έτσι πολύ απλά όπως ξεκίνησε. Για όλους εσάς που με διαβάσατε και χαρήκατε με τις αναρτήσεις μου δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο με κάνατε και χάρηκα με τον ενθουσιασμό σας! Δεν γίνεται όμως να συνεχίσω να υπάρχω σαν γαϊτανάκι. Πρέπει να υπάρχω σαν εγώ, στη χώρα που είμαι τώρα.  Άλλωστε το βλέπω οτι ό,τι σας γράφω, το φιλτράρετε πλέον μέσα από το γεγονός ότι δεν είμαι εκεί και νομίζετε ότι εξιδανικεύω μια άλλη χώρα, πράγμα που με φθείρει.

Καλή συνέχεια!

«Να σας ζήσει»- Ένα Όσκαρ για το ΤΣΜΕΔΕ

Οκτώβρης του 2008. Γυρνούσαμε στο πατρικό μου με το λεωφορείο. Εγώ στον έννατο μήνα εγκυμοσύνης, εμείς στο δεύτερο μήνα Ελλάδα, όπου είπαμε να έρθουμε μόνιμα για να είμαστε πιο οικογενειακά. Περάσαμε έναν Αύγουστο με καύσωνα, ψάξιμο για σπίτι, μετακόμιση και αναζήτηση δουλειάς. Εκείνος έσταζε ιδρώτα, έτσι για να μη ξεχνιόμαστε ότι το dna είναι από πολύ πιο βορινά μέρη.

Him: «at least everything is ok now, I mean we are insured now, right?»

Me: «I think it should be ok…»

Γυρίζαμε από το ΤΣΜΕΔΕ με τα πολυπόθιτα μπλε βιβλιαράκια. Ο πιο γρήγορος τρόπος για να ασφαλιστούμε στην Ελλάδα, πράγμα που μας έκαιγε καθότι, είπαμε γεννάμε, μας είπαν ήταν να κάνουμε μεταφορά επαγγελματικών δικαιωμάτων. Αυτό σήμαινε άπειρες επισκέψεις στην υπεύθυνη του ΤΕΕ η οποία δεν ήθελε απλά την καρτούλα-απόδειξη από τη Βρετανία ότι είμαστε ασφαλισμένοι χρόνια, αλλά και όλα τα πτυχεία original και μεταφρασμένα και επικυρωμένα. Και όταν λέω όλα δεν εννοώ την απόδειξη από το Architects Registration Board της Μεγ.Βρετανίας (αντίστοιχο ΤΕΕ), αλλά και τα τρεία πτυχεία από τα πανεπιστήμια του καθενός μας, όπως και γράμμα- επιβεβαίωση από το Royal Institute of British Architects  ότι τα πτυχεία μας ήταν αναγνωρισμένα. Όπως μπορείτε να φανταστείτε από τις δικές σας εμπειρίες, δεν μας τα είπανε όλα τα χαρτιά που χρειάζονταν από την αρχή με αποτέλεσμα να τρέχουμε πέρα δώθε από ταχυδρομείο σε Βρετανικό Συμβούλειο για μετάφραση, σε ΤΕΕ για κατάθεση και πάλι από την αρχή.

Καλοκαίρι, όλη η Αθήνα είχε φύγει για διακοπές, τουλάχιστον. Εγώ, επειδή ήταν το πρώτο μου μωρό, είχα πλήρη άγνοια των επιπτώσεων που μπορεί να έχει όλο αυτό το τρέξιμο κι έτσι απλά, μες την πλήρη άγνοια, περπατούσαμε όλη την Αθήνα. Εγώ, ο Αγγλοσκωτσέζος μου, που ήθελε να με κάνει ευτυχισμένη και η κοιλιά τούμπανο.

………………

Γεννήσαμε, όλα καλά, στις 24Οκτωβρίου και εδώ να ευχαριστήσω το γιατρό μου, για τη γέννα αυτή καθαυτή, για τις δυό κουβέντες που μας έκανε όταν πρωτοβρεθήκαμε στο ιατρείο του, αλλά και για άλλα πολλά που είναι πολύ σημαντικά (πολύ περισσότερο από τουτο εδώ το ποστ) αλλά απλά εκτός θέματος.

Γυρίσαμε στο φρεσκονοικιασμένο σπίτι και την επομένη εργάσιμη (καθότι 28η στη μέση) σηκώθηκε ο άντρας μου να πάρει τα χρήματα πίσω από το ΤΣΜΕΔΕ που με τόση γραφειοκρατια καταφέραμε να γραφτούμε 2-3 βδομάδες πριν γεννήσω. Πάλι καλά είχε πάρει και τη μητέρα μου μαζί του. Στα γραφεία του ΤΣΜΕΔΕ δείχνει ο άντρας μου τα βιβλιάρεια, τα χαρτιά από το μαιευτήρειο και περιμένει.

«Πρόβλημα» λεέι η κοπελα

«τι δηλαδή?» λέει ο άντρας μου με σπαστα Ελληνικά.

«εδώ λέει ότι δεν έχετε γυναίκα»

άφωνος ο δικός μου, περιμένει τη συνέχεια. Ούτε που κόμπιασε η κοπελιά. Μετά από επιμονή της μητέρας μου με βρίσκουν στο σύστημα.

«πρόβλημα» επαναλαμβάνει η κοπελιά. «εδώ λέει πως η γυναίκα σας είναι παντρεμένη με την Αικατερίνη Τάδε. Δεν μπορώ να σας πληρώσω.»

Άφωνος ο ψηλός. Παίρνει φούριες η μητέρα μου και αρχίζει μια με το καλό μια με το έντονο να προσπαθεί να εξηγήσει στην κοπέλα ότι προφανώς κάτι δεν είναι σωστό στο σύστημα. Η κοπέλα με τη σειρά της,  απαντά πως ακόμα και έτσι να είναι θα πρέπει να κάνουμε αίτηση για να το κοιτάξουν στο θέμα και η απάντηση θα πάρει καιρό και της δείχνει μια στοίβα από φακέλους. «Έχουμε δουλειά». Πάλι καλά που η μητέρα μου ξέρει πολύ καλά πώς λειτουργεί το ελληνικό δημόσιο και δεν το άφησε εκεί, πήγε στον προϊστάμενο, φώναξε, έκανε σαματα και είπε και την ιστορική ατάκα «καταρχάς όχι μόνο μου βγάλατε την κόρη μου ομοφυλλόφυλη, αλλά θέλετε να μου πείτε ότι ο γάμος ομοφυλλοφύλων είναι νόμιμος στην Ελλάδα?! Θα φέρω τους δημοσιογράφους, τα κανάλια»! Με τα πολλά, τα καταφέρανε και βρήκανε το φάκελο και διορθώθηκε στο σύστημα καιτον πλήρωσαν.

Ο ψηλός ακόμα το αφηγείται με πολύ χιούμορ. Η μητέρα μου, αφού περάσανε οι μέρες, δεν το έχει ξανααναφέρει και εδώ τρομάζω! Γιατί αν αυτό το κατάπιε τόσο εύκολα, τί άλλο έχει δει? Και τι βλέπει ο μέσος Έλληνας στη καθημερινότητά του? Εμείς 2 χρόνια είμασταν εκεί και πργματικά μου έρχεται ώρες ώρες να γράψω βιβλίο.

Αυτά, με αφορμή το δημοσίευμα στο Protagon και την παρότρινση του Αλέξη Σταμάτη στο twitter να τα γράψω κι εγώ. Αλλάζει τίποτα; Bεβαίως! Αισθάνομαι ΠΟΛΥ καλύτερα! Το μόνο που λυπάμαι είναι που δεν θυμάμαι τα ονόματα της κοπέλας στο ταμείο και του προϊσταμένου. Γιατί αποδείχθηκε ότι έχουν πληγεί από τέλεια δημοσιουπαλληλίτιδα και η στάση τους ήταν επιεικώς απαράδεκτη. Ίσως να ξυπνούσαν αν έβλεπαν το όνομά τους τυπωμένο. Γιατί λάθη παντού γίνονται (μερικά είναι βέβαια για Όσκαρ), από εκεί και πέρα είναι πώς τα αντιμετωπίζεις που κάνει τη διαφορά.

Επίσης να πω, πως ακόμα περιμένω το ΤΣΜΕΔΕ για να με διαγράψει από τα τευτέρια του καθότι πρέπει να περάσει το αίτημά μου επιτροπή. Νομίζω, το χαρτί διαγραφής του ΤΣΜΕΔΕ θα είναι το μόνο που θα κορνιζάρω.

# 02 the childminder

Αυτή την εποχή κάνοντας την έρευνά μου για τους παιδικούς σταθμούς και τις επιλογές που έχουμε για τον μικρό σε ετούτη την ηλικία αλλά και για τουχρόνου έμαθα πολλά και διάφορα και έχω βρεθεί προβληματισμένη, όπως κάθε γονιός, για τις επιλογές που θέλουμε να κάνουμε για τα παιδιά μας.

Θέλω να μιλήσω για την υπηρεσία της Childminder. Όπως πολλές από αυτές τις δουλειές για τις οποίες σας γράφω, η childminder δεν είναι κάτι καινούριο για την Ελλάδα. Τι ακριβώς είναι η Childminder; Είναι μια κοπέλα, κυριά, αλλά ίσως και άντρας όπως πρόσφατα ανακάλυψα, που κρατάει τα παιδάκια στο σπίτι της/του. Εδώ πρέπει να είσαι δηλωμένος στο κράτος, υποψιάζομαι ότι το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα. Η διαφορά με τον παιδικό σταθμό είναι ότι μπορείς να κρατήσεις μόνο μέχρι 4-5 παιδάκια το πολύ. Ο λόγος είναι απλός: η childminder πρέπει να είναι ευέλικτη να μπορεί να πηγαίνει τα παιδιά στην παιδική χαρά, να συνοδεύσει τα μεγαλύτερα στη στάση του λεωφορείου για να πάνε σχολείο, όπως και να τα παραλλάβει όταν αυτά γυρίσουν. Γιαυτό και πρέπει να έχει τόσα παιδάκια σε προσχολική ηλικία όσα χωράει ένα διπλό καρότσι (συνήθως τις βλέπεις να έχουν τα καλύτερα και μεγαλύτερα καρότσια στην περιοχή! Εντυπωσιακό!) συν ένα που να είναι σε ηλικία τέτοια ώστε να μπορεί να ακολουθεί από το χεράκι. Μέρος της δουλειάς της είναι να κοινωνικοποιείσει τα μικρά όπως θα το κάναμε αν τα είχαμε εμείς στο σπίτι αντί να δουλεύαμε. Η childminder είναι ενημερωμένη για όλες τις δραστηριότητες που έχει ο δήμος για παιδάκια αυτής της ηλικίας. Ακόμα και στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά που μπορείς να κάνεις με ένα νήπιο. Αν έχει έκθεση παιδικού βιβλίου, θα τα πάει, αν υπάρχει κάποιο παιδικό καλλιτεχνικό εργαστήρι στη περιοχή θα το βάλει στο πρόγραμμα. Άλλες μέρες πάλι θα τα πάει στη λαϊκή και θα τους μιλήσει για τα φρούτα, στο χασάπη, στο ψαράδικο, στα μαγαζιά, στο ταχυδρομείο ή στη τράπεζα και θα φροντίσει όλες αυτές οι δραστηριότητες να είναι σαν ένα σχολείο για το παιδί. Αντί δηλαδή να έχει το νου της τί θα ψωνίσει (μπορεί να μη ψωνίσει και τίποτα) όπως θα κάναμε εμείς, στόχος της είναι να μάθει στο παιδί την κοινωνία που υπάρχει γύρω του.

Η διαφορά της childminder με την νταντά είναι ότι η νταντά είναι αποκλειστικά για το/τα δικά σου παιδιά και έρχεται ή μένει στο σπίτι σου. Το θετικό της childminder είναι ότι το παιδί κοινωνικοποιείται με άλλα παιδάκια, αναπτύσει μια καινούρια οικογένεια. Δεν είναι ο μεγάλος αριθμός παιδιών όπως ένας παιδικός σταθμός αλλά ούτε και η απομόνωση που θα είχε το παιδί με μια νταντά. Μέσω της childminder έχουν αναπτυχθεί πολλές φιλίες μέσω οικογενειών αφού τα παιδιά γνωρίζονται πολύ καλά αλλά και οι ίδιες οι οικογένειες μένουν κοντά (αφού πηγαίνουν τα παιδιά στη childminder καθε πρωί) απλά μπορεί να μη γνωρίζονταν.

Πολλές από τις childminder έχουν σχετικά πτυχεία, άλλες πάλι όχι. Αυτό που με εντυπωσίασε είναι ότι πολλές το κάνουν σαν διάλλειμα από την κανονική τους δουλειά! Γνώρισα μια λογίστρια που ήθελε να μεγαλώσει τα παιδία της η ίδια και έτσι κάνει τώρα childminding μέχρι τα μικρά της να πάνε σχολείο. Μετά, όπως μου είπε η ίδια θα επιστρέψει στη λογιστική. Όπως σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν πολύ καλές childminders και λιγότερο καλές. Εξαρτάται από τον άνθρωπο και το πόσο ενθουσιασμό έχει για τη δουλειά που κάνει. Όσο για τα χρήματα, χρεώνουν λιγότερο απ’ότι ένας παιδικός σταθμός για full time αφού δεν έχουν έξοδα κτηρίου και λογαριασμούς. Οι ίδιες ενθαρύνουν και το part time αφού ξέρουν πόσο κάλό είναι το παιδί να έχει και τους γονείς ή τους παππούδες στην ζωή του.

Στην Ελλάδα κάποτε κρατούσαν τα παιδιά κοπέλες ή γυναίκες της περιοχής. Δεν είχαμε πάντοτε την πολυτέλεια να έχουμε παράνομες αλλοδαπές νταντάδες. Και εν τέλει, όπως διαπιστώνω με την έρευνά μου, έχει να κάνει με το πώς θέλεις να μεγαλώσεις το παιδί. Είναι πάντοντε άξονας το ίδιο το παιδί, ή μήπως ο δικός μας εγωισμός και κοινωνικό στάτους; Επειδή όμως γνωρίζω την Ελληνική κοινωνία πολύ καλά, μήπως μας ενδιαφέρει πολύ το περιτύλιγμα; Αν ναι, τότε «ντύστε» όμορφα αυτή την υπηρεσία! Ενημερώστε ότι έρχεται απο το ξακουστό UK! Μιλήστε στην ιστοσελίδα σας για τις δραστηριότητες που θα κάνετε με το παιδί. Ζητήστε από τους γονείς να σας ακολουθήσουν σε μία από τις μέρες εργασίας, ή δείξτε τους το πρόγραμμα που έχετε δημιουργείσει για τον επόμενο μήνα.

Παραδείγμα εδώ: http://www.westlothianchildcare.co.uk/activites

Αν την υλοποιήσετε σαν ιδέα, στείλτε μου μήνυμα. Θα χαρώ πολύ!

Σας φιλώ.

Κολλήματα: Αγ.Βαλεντίνου

Ναι, έρχεται. Ναι, πολλοί από εμάς είμαστε κυνικοί. Δεν λέω ότι δε μου αρέσει. Με συμφέρει. Όλα τα media λειτουργούν για πάρτη μου! Ξέρω ότι όπου σταθεί και όπου βρεθεί ο καλός μου θα το πάρει το μηνυματάκι! Μια κάρτα, δυό λουλούδια θα φτάσουν στα χέρια μου! Στην Αμερική, ακούω, είναι η μέρα αγάπης για όλους. Λες «Happy Valentines» σε φίλους, και όσους βλέπεις εκείνη την ημέρα. Ωραίο κι αυτό. Όταν όμως είδα αυτά τα αυτοκολλητάκια γέλασα τόσο πολύ!!! Κατεβάστετα από εδώ, είναι δωρεάν, τυπώστε σε αυτοκόλλητο και κολλείστε άφοβα! Γελάστε με την έκφραση του δικού σας όταν δεί όλο το σπίτι με μηνυματάκια. Γιατί αγάπη είναι…να γελάς!

Σας φιλώ!

Πηγή: www.twigandthistle.com

Χριστουγεννιάτικο bazaar – Αθήνα

Έμαθα για ετούτο το Χριστουγεννιάτικο bazaar και είπα να σας ενημερώσω. Αναμεταδίδω από την ιστοσελίδα www.xeblogarisma.blogspot.com αφού είναι πολύ ξεκάθαρη η περιγραφή τους. Ελλάτε να προσφέρουμε και τίποτα τούτα τα Χριστούγεννα.

ήρθε η ώρα για το 3ο Χριστουγεννιάτικο bazaar του ξεblogαρίσματος

 

για τα παιδιά κάτω των τριών ετών που ζουν με τις φυλακισμένες μητέρες τους και για τις άπορες των γυναικείων φυλακών Ελαιώνα Θήβας
την Κυριακή 5 Δεκεμβρίου ας μην λείψουμε από αυτή την προσπάθεια
όπως μας πληροφόρησαν οι κοινωνικοί λειτουργοί των φυλακών η κρίση έχει χτυπήσει και τις φυλακές. όλο και λιγότερη φτάνει εκεί η βοήθεια…
είναι σημαντική λοιπόν η παρουσία και η συμμετοχή όλων μας
ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να βοηθήσει… οι ανάγκες είναι πολλές πχ.:

– Μπορείτε να φέρετε στον χώρο του bazaar, βιβλία, ρούχα, αντικείμενα διακόσμησης ή ότι άλλο πιστεύεται ότι είναι άξιο προς πώληση…

– Μπορείτε να μαζέψετε ζεστά και άνετα ρούχα, σεντόνια, πετσέτες, κουβέρτες για τις φυλακισμένες γυναίκες καθώς και ρούχα και παιχνίδια για τα μωρά παιδιά έως 3 ετών που ζουν στις φυλακές.

– Μπορείτε να αγοράσετε και να προσφέρετε πάνες, είδη καθαριότητας για παιδιά, σαμπουάν, σαπούνια, αφρόλουτρα, σερβιέτες, τηλεκάρτες για τις άπορες γυναίκες…

– Μπορείτε να έρθετε να γνωρίσετε την παρέα του ξεblogαρίσματος και να βοηθήσετε την ημέρα του bazaar…

επικοινωνήστε μαζί μας στο xeblogarisma@gmail.com για πληροφορίες σχετικά ή γίνεται μέλη του γκρουπ για να ενημερώνεστε για τις ανάγκες…

αχ εμείς οι γυναίκες…

Ανοίγω κούτες, ξεχωρίζω σκουπίδια για ανακύκλωση (θες δε θες την κάνεις εδώ), βγάζω ρούχα από κούτες, βάζω ρούχα σε κούτες για το καλοκαίρι στη σοφίτα (τη χώρα του ποτέ δηλαδή), βάζω κούτες στην άκρη για τα charities, φτιάχνω κέικ, φτιάχνω πίττες (περνά φάση ο μικρός που θέλει το φαγητό του σε 

στέρεα μορφή, τί να κάνω!). Ανεβαίνω τις σκάλες, κατεβαίνω τις σκάλες.

Δεν δουλεύω. Όπα! Από πού μου ήρθε τώρα τούτο άραγε. Και άρα τι κάνω και δεν προλαβαίνω; 

 Μα είναι δυνατόν να θεωρούμε δουλειά μόνο ότι έχει να κάνει με το χρήμα! Με αφορμή αυτές τις ενδότερες σκέψεις γράφω τούτο εδώ το ποστ.

 Πήρε το αυτί μου μέρος ντοκυμαντερ στην TV για το 17αιώνα στην Αγγλία. Κάτι λέγανε για τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν και το τρόπο ζωής και 

τότε πετάει την ατάκα ο τύπος! «Στην κοινωνία του 17ου αιώνα οι άντρες φέρνανε το φαγητό στο σπίτι. Κυνηγούσανε, οργώνανε κτλ. Οι γυναίκες, λέει μένανε στο σπίτι για να κάνουν τις δουλειές του σπιτιου και να 

μεγαλώσουν τα παιδιά» κουνάω το κεφάλι μου με κινισμό, μου ήρθαν στο μυαλό το φεμινιστικό κίνημα της Αγγλίας. Αγριεμένες γυναίκες στους δρόμους και πάνω που πήγε να πάρει τέτοιους 

δρόμους η σκέψη μου, ξεστόμισε την ατάκα ο τύπος ¨όχι επειδή θεωρούσαν τις γυναίκες αδύναμες. Απλώς θεωρούσαν το ανδρικό φύλλο πιο αναλώσιμο από το γυναικείο. Η φύση του γυναικείου φύλλου είχε τη μοναδικότητα της δυνατότητας 

της κύησης. Και αυτός ήταν και ο πυρήνας της κοινωνίας. Η προστασία του γυναικείου φύλλου.»

Είπα να σας το μεταφέρω σαν μια άλλη οπτική. Τι προστασία προσφέρει η κοινωνία του δυτικού κόσμου στο γυναικείο 

φύλλο σήμερα; Τι κάνουμε λάθος; Πώς μπορούμε να το διορθώσουμε; Προβληματισμένη είμαι γι όλο αυτό το σύστημα που, με σπούδασε, δε μπορώ να πώ! Μου ξεδίψασε αυτή την ανάγκη, μου έδωσε δουλειά που αγάπησα! Αλλά ουσιαστικά δεν μπορεί να συμβαδίσει με την μητρότητα. Ένα από τα δύο πρέπει να γίνει με λιγότερη θέρμη και ενέργεια. 

Ποιό πόδι να πυροβολίσεις το δεξί ή το αριστερό; 

Κάτι δεν πάει καλά ….

yes…but how well can we do it?

φωτο της ημέρας

απο εδώ

ο λαός απαιτεί σεμενάκι στη Βουλή

Όλα τα ακούσαμε ποιά, γιατί όχι και για το σεμέν???

«Έπεσα» σε ένα πολύ ωραίο blog Ελληνίδας παρακαλώ (http://afewprettythingsgr.blogspot.com). Δεν κατάφερα να δω ποιά είναι αφού δεν έχει «about «, αλλά αυτό το άρθρο της είναι πολύ καλό..!

Αν περάσατε πολλά χρόνια μισώντας αυτό το είδος χειροποίητης δημιουργίας, θεωρώντας τα βαρετά, παλιομοδίτικα και κακόγουστα, ήρθε η ώρα να αλλάξετε γνώμη. Τα σεμέν είναι παντού, είτε τα πραγματικά, είτε το μοτίβο τους, αλλά ευτυχώς τώρα δείχνουν φρέσκα, σύγχρονα και επιθυμητά. Και αν έχετε πετάξει τα σεμέν της γιαγιάς σας θα το μετανιώσετε πικρά.

Στο Supermarket βρήκα αυτά τα αυτοκόλλητα τοίχου από βινύλιο από την Elly Nelly

Δείτε αυτόν τον εύκολο τρόπο να διακοσμήσετε τα κηροπήγιά σας, θα γινόταν μία τέλεια διακόσμηση για μία δεξίωση γάμου, το βρήκα στο Sweet Paul. (καντε κλίκ για ολόκληρο το άρθρο)

……………………….

Ήθελα να προσθέσω στη συλλογή του άρθρου και μερικά δικά μου εβρήματα, λίγο τραβηγμένα και υποκειμενικά όμορφα, αλλά σίγουρα καινούριες ιδεές που προχωράνε τη σκέψη και ρίχνουν ένα καινούριο φώς στητεχνική του χειροποίητου.

Η «καρέκλα βελονάκι» (the crochet chair) του Marcel Wanders

φωτιστικό («the crochet light») του ιδίου.

—————————————————————————————-

Ιούνιο ανοίγουν οι ουρανοί, να ξέρετε.

Ανεβαίνοντας την Πεντέλης για τον παιδικό σταθμό, σπρώχνοντας το καρότσι πάνω κάτω τα πεζοδρόμια. Ναι, τότε αποφάσισαν να ανοίξουν οι ουρανοί….. Λούτσα εγώ, λούτσα και το καρότσι. πού θα το βάλω το παιδί; «ΤΑΧΙ!!!!» (πεινάλα σταμάτησες ε ; βέβαια, τώρα πιά μόνο στις απεργίες πέρνει taxi ο κόσμος.) δεν κλείνει το αναθεματισμένο το καρότσι και στάζω και στάζει κι αυτό! (που είναι τώρα κάποιος να τραβήξει βίντεο να το στείλω στην εταιρεία μαζί με το πιπεράτο γράμμα μου;;;!!!) ακούνητος ο ταξιτζής.

» Τι θα γίνει, θα με βοηθήσεις να το βάλω μέσα!;» (σόκαρα τον εαυτό μου!) Ξεκουνήθηκε επιτέλους. Μπήκα μέσα, πήρα το μικρό πήγαμε σπίτι μας………

«βέχει…..βέχει….» έλεγε ο μικρός στο απίτι, και έπιανε τα μαλλιά του σαν να είχε ανακαλύψει το σύμπαν! πως να μείνω νευριασμένη; «ναι αγάπη μου βρέχει…………»

ΥΓ. η τέλεια φωτο από εδώ

Μουντιάλ 2010 στο σπίτι μας

(P.)      -hey, why do Greeks keep calling us «ugly»?

(Me)    -when did we call you ugly?

(P.)       -every five minutes!

«…….πέρνουν τη μπάλα οι Άγγλοι (ugly) και…» (εκφωνητής προγράμματος)

χαμογέλασα, γυρίζω στο βιβλίο μου…    – because we don’t like the outfit you chose for this years World Cup.

………………………………………………………………………………………………………